I zdarzył się cud…

Przez te wszystkie lata starań ani razu nie pomyśleliśmy o adopcji czy in vitro, mimo że rodzina kilkakrotnie proponowała, że zasponsoruje nam całą procedurę. - Miałam w sercu pewność, że Bóg da nam w końcu to upragnione dziecko. Często mówiłam do Niego: „Panie Boże, trzymam się Twojego płaszcza i Cię nie puszczę, będę prosić i wiem, że dasz mi to dzieciątko w czasie, który Ty uznasz za najlepszy”. I chcę to bardzo mocno podkreślić: gdyby nie Bóg i droga, jaką podjęliśmy, polegająca na wewnętrznym uzdrowieniu i uwalnianiu nas i naszych rodzin, Jakuba by nie było. To samo usłyszeliśmy od dr. Wasilewskiego, który jasno powiedział, że nasz Kubuś to cud.

Owszem medycyna jest ważna, ale jeszcze ważniejsza jest droga duchowego uzdrowienia - zaznacza młoda mama, dodając, iż powtarza to wszystkim, którzy, widząc, że po wielu latach doczekali się dziecka, często zwracają się do Iwony i Sebastiana po radę. - Namawiamy ich, by zaczęli od porządkowania swojego życia, by zaufali Bogu. Polecamy też rekolekcje z o. Manjackalem, gdzie każdy może zrobić głęboki rachunek sumienia. Jedna z par mocno się zapierała, tymczasem po powrocie dziękuje Bogu za ten czas, podczas którego uświadomili sobie m.in., jak ważne jest nieustanne badanie własnego sumienia, że niebezpieczne staje się lekceważenie grzechów powszednich - mówią małżonkowie. - Ważnym momentem było dla nas także uświadomienie sobie, że musimy naprawić rodzinne relacje, wybaczyć. Tak się stało. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, jesteśmy przekonani, iż nasz problem, czyli niepłodność, był środkiem do uzdrowienia naszych rodzin - twierdzi Sebastian.

Echo katolickie